فرمانروایان مُلک دل

 

الا ای دغــل پـيشـــه مـــردان ما

کــه آزرده از جــورتـان جان ما


 زنــان را سپــاريد چــندی امــور

  مـگر مــحنت از مــا نــمايند دور

   

بـــه فرمــاندهی ملک را قابل اند

که فـــرمانــروايــان ملک دل اند

                               

ز مــردان کشور اگر سر نی اند

به مردی کزين جمله کمتر نی اند

                               

ســزاوار تخت و کــلاه است زن

که بر ملک جان پادشاه است زن